Motî:wimbire
wimbire [f.n.] wå di strin, plantche, schayes metowes å dzeu do hôt-volé (pegnon) d' ene måjhon, djusse dizo l' toet, po l' air èn nén shofler sol gurnî. Po cmincî on toet di strin, on fwait l' wimbire; après, on va rapîter sol wimbire avou l' prumire djivêye di strin (L. Mahin). Sol volé, i fjhént on pårmint po mete a scwate; c' esteut on ptit dmey rond: c' esteut l' wimbire (ramexhné pa J.M. Pierret). N' aveut pus nol oujhea sos les plantches di wimbire (E. Michel). Loukîz a: crestî. F. rive.
Etimolodjeye: flamind "windberg" (tiene siconte do vint), 1364.
| wimbî [o.n.] wimbire. F. rive.
Etimolodjeye: bodje wimb-, fwait pa rcomprindaedje di "wimbire" (fåsse cawete -ire); cawete -î.
| wimbiaedje [o.n.] wimbire. F. rive.
Etimolodjeye: cawete -aedje 2.
