La p’tit’ vatch’resse

Li ptite vatchresse (arimés)

Li ptite vatchresse (La p’tit’ vatch’resse), c' est ramexhnêye d' arimés da Louis Piron, k' a vudî e 1972.

Il est scrît dins ene ortografeye espontanêye.

Contnou

Gn a ladvins cénk longs arimés:

Nosse viye måjhon: traze estrofes di 4 zandrins, shuvou pa on vers di cwate pîs ki finit pa «nosse viye måjhon». Li spoûle kimince å moumint k' elle a stî basteye:

C' est t' pere ki l' a basti; ele poite co minme si no.

…et fini cwand i rpasse divant, adon k' elle a stî rvindowe:

Gn a, enute, des ôtes djins ashiowes divins l' grande plaece.

Li deujhinme long powinme, c' est li ci k' a dné s' tite al schôtlêye, mins ådvins, i s' lome Divant les djins. Paski pocwè? Paski c' est li spoûle, ki dene les låmes ås ouys, d' ene pitite orfulene ki va come vatchresse, a set ans, dins ene cinse a Lontchamp.

Li troejhinme, c' est on diyaloke bén toirtchî mins mo tecnike, inte deus cinsîs. C' est come ça ki l' powezeye si lome: «Les deus cinsîs».*

Li cwatrinme, c' est «Divant l' dicåce»: les apresses, do mårdi å semdi.

Tant k' å cénkinme, lomé «Ja, ja ! Gutt ! Gutt», i trevént tins del guere di catoize.